ในสังคมยุคปัจจุบันเราอยู่ในยุคที่เทคโนโลยีเป็นเรื่องที่ทุกคนสามารถเข้าถึงได้ง่าย การค้นหาและเข้าถึงข้อมูลก็ไม่ได้เป็นที่เรื่องที่เกินกำลังเหมือนสมัยก่อนที่ต้องลากตัวเองเข้าไปในห้องสมุด สมัยก่อนเวลาสงสัยหรืออยากรุ้อะไรก็อาจจะต้องโน้ตเอาไว้ เพื่อที่เวลาจะเข้าไปหาข้อมูลอะไรจะไม่ได้ลืมว่าหัวข้อที่เราสนใจคืออะไร สมัยนี้ต่อให้เราอยู่บนรถไฟฟ้าก็จะสามารถหาข้อมูลที่ตอบข้อสงสัยของเราได้ทันที ไม่ต้องกลัวลืม ไม่ต้องเข้าไปหาในห้องสมุด ซึ่งการเข้าถึงข้อมูลได้ง่ายในปัจจุบัน ทำให้คนเราสามารถหาตัวเองเจอง่ายขึ้นกว่าเดิม จะสังเกตได้ว่าตอนนี้มีธุรกิจที่เริ่มเจาะตลาดใหม่ ๆ แบบที่ไม่เคยมีมาก่อน เช่น มีแอพพลิเคชั่นในการหาคู่เกิดขึ้นมา ลองย้อนกลับไปสมัยที่ยังไม่มี Smartphone ว่าตอนนั้นใครจะคิดว่าแอพหาคู่จะเป็นธุรกิจที่ตอบโจทย์ความต้องการของคนหนุ่มสาวในสมัยนี้ได้ หรือมีธุรกิจการรับตรวจสภาพบ้าน ที่ในสมัยก่อนที่จะมีเทคโนโลยีการติดต่อสื่อสารอาจจะไม่สามารถเข้าถึงกลุ่มคนที่เชี่ยวชาญเฉพาะทางเหล่านี้ได้

             ในเมื่อคนเรามีตัวเลือกในการสร้างธุรกิจที่ตอบโจทย์กลุ่มลูกค้าเป้าหมายได้มากขึ้น จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เราจะเป็น Start-up เกิดขึ้นใหม่เยอะแยะเต็มไปหมด ทุกคนพร้อมที่จะลองเข้ามาเล่นในสนามการแข่งขันของธุรกิจที่แข่งจันกันอย่างเข้มข้น ซึ่งสิ่งที่สังเกตได้จากธุรกิจเปิดใหม่ก็คือ เจ้าของธุรกิจส่วนใหญ่ติดปัญหาในการเติบโต เพราะทุกคนที่เริ่มทำธุรกิจ ล้วนแต่เป็นคนที่มีความสามารถเฉพาะทาง แต่สุดท้ายไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนเขาก็จะมีข้อจำกัดว่า พวกเขามีแค่สองมือสองเท้า และมีเวลาเพียงแค่ 24 ชม. ต่อวัน และนั่นทำให้เขาไม่สามารถเติบโตไปเกินกว่าที่ข้อจำกัดของคนหนึ่งคนจะทำได้ นั่นทำให้พวกเขาเลือกที่จะขยายธุรกิจด้วยการหาทีมงาน หาคนที่มีความสามารถมาร่วมทำงานด้วยกัน เริ่มลงทุนให้สองมือสองเท้าของพวกเขา และลงทุนเวลาของพวกเขา แลกกับผลตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อกับสิ่งที่พวกเขามอบให้กับธุรกิจของคุณ

             ปัญหาที่เกิดขึ้นจะอยุ่ตรงนี้ เมื่อธุรกิจเติบโตขึ้น โจทย์ของผู้ประกอบการจะไม่ใช่แค่การพัฒนาทักษะของตัวเองเพื่อพัฒนาสินค้าเท่านั้น โจทย์ข้อใหญ่ของคุณคือการบริหารคน การบริหารพลังงานที่คอยขับเคลื่อนธุรกิจของพวกคุณ ซึ่งแน่นอนว่าต้นตอของพลังงานที่คอนดันธุรกิจของคุณให้เดินไปข้างหน้าได้นั้นไม่ใช่เครื่องจักร แต่เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีความคิดเป็นของตัวเอง มีมุมมองเป็นของตัวเอง มีความเชื่อเป็นของตัวเอง ปัญหานี้เป็นปัญหาที่พบเจอได้บ่อยพอ ๆ กับธุรกิจทีเกิดใหม่เลยทีเดียว เพราะถ้าคุณลองพิจารณาดู การที่คนสองคนจะอยู่ร่วมกันได้ก็มีเงื่อนไขมากมายอยู่แล้ว และถ้าคุณหันมาดูว่าคุณกำลังจะสร้างองค์กรที่มีทีมงานหลักสิบ หลักร้อย หลักพัน หรือเป็นหมื่น ๆ คน เงื่อนไขที่เกิดขึ้นคงจะเยอะจนแทบจะนับไม่ไหว แล้วอะไรคือองค์ประกอบที่ทำให้องค์กรใหญ่ ๆ สามารถบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่เป็นทรัพยากรสำคัญที่สุดอย่างหนึ่งในองค์กรได้ดี และทำให้ธุรกิจของเขาขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ

             คำตอบก็คือ “ วัฒนธรรมองค์กร “ เพราะวัฒนธรรมคือสิ่งที่กำหนดให้ผู้คนที่อยู่ร่วมกันในวัฒนธรรมเหล่านั้น มีความคิด และการกระทำที่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน องค์กรใหญ่ ๆ หลายองค์กรลงทุนกับการสร้างวัฒนธรรมนี้ด้วยทรัพยากรมหาศาล เพราะพวกเขารู้ว่าถ้าพวกเขาไม่สร้างวัฒนธรรมที่เหมาะสมกับองค์กร พวกเขาจะไม่สามารถบริหารคนให้ขับเคลื่อนธุรกิจของเขาแน่นอน หลายคนที่ทำงานในบริษัทไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ก็ตาม จะสังเกตได้ว่าบริษัทที่เติบโตอย่างต่อเนื่องจะมีกิจกรรมบางอย่างที่จัดขึ้นเพื่อพนักงานอย่างต่อเนื่อง บางบริษัทก็จัดอบรมพนักงานใหม่ทุกครั้ง บางบริษัทก็มีกิจกรรมสังสรรค์กระชับความสัมพันธ์ของคนในทีม แล้วในเมื่อวัฒนธรรมมีได้หลากหลายรูปแบบ เราจะตัดสินได้อย่างไรว่า วัฒนธรรมที่เรากำลังสร้างขึ้นนั้น “ ดี “ จริงไหม

             แต่ก่อนจะไปถึงวัฒนธรรมองค์กร คุณอาจจะต้องเข้าใจภาพที่กว้างกว่าสังคมองค์กรของคุณสักหน่อย คุณต้องเข้าใจภาพของวัฒนธรรมในประเทศที่คุณตั้งใจจะตั้งองค์กรของคุณ เข้าใจธรรมชาติของคนกลุ่มใหญ่ที่จะเป็นแคนดิเดตของทีมงานของคุณในอนาคต ยกตัวอย่างเช่น ถ้าคุณจะสร้างองค์กรในประเทศไทย คุณจะต้องเข้าใจว่าคนไทยเป็นคนง่าย ๆ มีคำพูดติดปากว่า “ ไม่เป็นไร “ อะไรผิดพลาดก็ค่อย ๆ แก้ไป อะไรมองข้ามได้ก็ข้าม คนไทยเป็นคนที่มีการนับถือพี่น้องกันในระดับหนึ่ง ซึ่งจะเป็นระบบพี่น้องที่แตกต่างจากต่างประเทศสักหน่อย บางประเทศมีระบบพี่น้องในแบบที่ไม่เปิดโอกาสที่รุ่นน้องแสดงความคิดเห็นต่อรุ่นพี่ รุ่นน้องไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่รุ่นพี่พูดได้ หรือบางประเทศก็ไม่มีเรื่องอายุเลยว่าใครจะแก่กว่าใคร มีแต่ใครเก่งกว่าใครเพียงอย่างเดียว แต่ประเทศไทยจะมีระบบพี่น้องที่ให้เกียรติซึ่งกันและกัน ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน รุ่นน้องเคารพรุ่นพี่ และในขณะเดียวกันรุ่นพี่ก็ดูแลรุ่นน้อง และยิ่งในสังคมคนรุ่นใหม่ คนต่างอายุกันก็สามารถแลกเปลี่ยนความคิดกันได้อิสระมากขึ้น ความเคารพกันของคนไทยจึงจะแตกต่างกับต่างชาติพอสมควร แต่ในขณะเดียวกันคนไทยก็จะไม่ได้พูดอะไรกันตรง ๆ พยายามรักษาความรู้สึกกันจนทำให้บางครั้งไม่สามารถสื่อสารอะไรบางอย่างไปตรง ๆ ได้ แตกต่างจากวัฒนธรรมตะวันตกที่มีอะไรก็พูดตรง ๆ และแก้ปัญหากันตรงนั้นเดี๋ยวนั้นเลย อาจจะมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่ก็ไม่ทำให้แตกหักหรือเสียความรู้สึกกันลับหลัง เถียงกันจบตรงนั้นก็ตรงนั้น ถึงเวลาก็ออกมาเฮฮากันปกติ